Winnicott i Bion za najbardziej podstawową potrzebę ludzką uznają potrzebę bycia i stawania się coraz bardziej sobą, co moim zdaniem obejmuje bycie bardziej obecnym i żywym w kontakcie ze swoimi myślami, uczuciami i doznaniami somatycznymi; stawanie się bardziej zdolnym do rozpoznawania swojego niepowtarzalnego twórczego potencjału, a także znajdowanie sposobu rozwijania go; wypowiadania własnym głosem swoich myśli; stawania się większą osobą (bardziej hojną, współczującą, kochającą, otwartą) w relacjach z innymi; budowanie bardziej humanitarnego i sprawiedliwego systemu wartości oraz standardów etycznych itd.

Pacjent i tylko pacjent zna odpowiedzi. My możemy mu co najwyżej pozwolić lub nie, by zdał sobie sprawę z tego, co już wie, by to zrozumiał i zaakceptował.

Terapia (...), jeśli przebiega dobrze, jest dla obu stron niczym rozmowa prowadzona na poziomie serca, a nie głowy.